BESSOdieën

  Je kan wel raden dat de eigenaars van de koninginnen hun fierheid niet onder stoelen of banken steken. De kudde lijkt zelfs een beetje te versnellen alsof de beesten hun stal hebben geroken met hopelijk wat lekkers in de voederbak. Wat is dat kabaal? Een man loopt wild van hier naar daar en roept dat zijn koe spoorloos is. Hij zoekt tevergeefs tussen de kudde. Hij roept op zijn Rozinna die hopelijk enkel wat vertraging heeft. Hij weet echter beter… Zijn deugniet houdt er niet van om in de pas te lopen en het dringt tot hem door dat zijn dierbare koe niet in Zinal is toegekomen. Een herder krijgt de opdracht om de achtergebleven koe te zoeken. De pechvogel neemt opnieuw zijn tas en stok om met een zucht op zijn passen terug te keren. Doodop is hij, maar Rozinna terugvinden is nu eenmaal een erezaak. In gedachten probeert hij zich voor te stellen waar en wanneer het dier de kudde kan verlaten hebben. Heel de zomer heeft deze ondeugende koe al voor de nodige opschudding gezorgd. Hij roe

  Eigenlijk was er niet veel bijzonders aan. Of toch? Op een dag (men denkt dat het door de wind was) deed het gerucht de ronde dat de steen een enorme schat zou verbergen. Deze schat zou enkel zichtbaar zijn tijdens de middernachtmis en dan nog enkel tijdens de consecratie. Zij die ooit probeerden om de grot binnen te dringen zouden nooit zijn teruggekeerd. De jaren gingen voorbij en de mensen vergaten de fameuze rots met de schat. Toch was er één jongeman die er aldoor moest aan denken. Al van toen Yannick klein was hield het geheimzinnige rotsblok hem bezig. Hij kende het zeer goed uit de verhalen van zijn grootmoeder. Tot in het kleinste detail stonden deze vertellingen in Yannicks geheugen gegrift. Nu hij volwassen was en veel geld nodig had, begon hij eraan te denken om zijn jongensdroom waar te maken. Hij wou en zou rijk worden. In alle stilte smeedde hij plannen, het ene al wat onvoorstelbaarder dan het andere. Uiteindelijk koos hij voor het eenvoudigste: gewoon gaan kijken.

  De baron waardeerde dit ten zeerste en gaf hem te eten uit medelijden. Bij het zien van zijn ontgoochelde meester stapte het kereltje op hem af met de boodschap: “Heer, ik zal op mijn eentje terugkeren om met de hulp van God de vallei te bekeren. Uwe hoogheid moet wel zijn mooiste bijbel met de prachtige gravures en de gouden letters meegeven.” De mensen die de tussenkomst van de dwerg hadden gehoord schaterden het uit, maar de baron liet hen terstond ophouden.  De baron wendde zich tot het onooglijk kleine wezen met de vraag: “Zacheo mijn vriend, hoe denk jij te kunnen slagen waar mijn manschappen en ikzelf glansrijk hebben gefaald?” “Heer, het zal me lukken. Ik heb zo mijn geheime wapens." De baron staart hem een poosje aan en laat dan het kostbare boek halen om het aan Zacheo te overhandigen. De dwerg brengt de nacht al biddend door en voor dag en dauw trekt hij erop uit.  Na uren stappen komt hij uitgeput aan de gevaarlijke kloof. Zonder verpinken laat hij zich in de